Πολεμική σιέστα

Και συνεχίζει η πριγκίπισσα-ιστορικός την αφήγηση.

Ο Νικηφόρος Βρυέννιος απέκρουσε μεν το δόρυ κι έκοψε το χέρι του εχθρού... Αλλά  

 

                                                                    

                                                                       

Ένας εκ των Τούρκων (μισθοφόροι του Αλεξίου), πηδήσας κάτω εκ του ίππου του, ανερρίχθη ωσάν λεοπάρδαλις επάνω εις τον ίππον του Βρυεννίου,  εκόλλησεν εις την μέση του και προσεπάθει να σκαρφαλώσει επάνω εις την ράχην. Ο δε Βρυέννιος ωσάν θηρίον στρεφόμενος πέριξ του, ήθελε να τον πληγώσει με το ξίφος του. Αλλά τα πράγματα δεν εγίνοντο όπως ήθελε αυτός, διότι ο Τούρκος ελυγίζετο διαρκώς και εξέφευγε τα χτυπήματα.

Επειδή το χέρι του εκουράσθη να κινείται και να χτυπά εις το κενόν, άφηκε τον εαυτόν του να παραδοθεί εις ολόκληρον το πλήθος των εχθρών.

Αυτοί δε τον έπιασαν και τον έφεραν εις τον Αλέξιον Κομνηνόν. Ο Βρυέννιος ήτο ένα θέαμα φοβερόν και ως πολεμιστής και ως αιχμάλωτος. Ο δε Κομνηνός δεν ήτο τοιούτος ώστε να εξακολουθεί να είναι σκληρός έναντι εκείνων που εστάθησαν αντίπαλοί του, αλλ’ εθεώρει ικανοποιητικήν δι’ εαυτόν τιμωρίαν την αιχμαλωσία του εχθρού.

Μετά την αιχμαλωσίαν διέτρεξαν αρκετόν διάστημα μαζί. Σε μια τοποθεσία ΄Αλέξιος θελήσας να κάμη τον Βρυέννιον να αναθαρρήση εκ της λύπης του με καλάς ελπίδας, είπε προς αυτόν:

«Ας καταβούμεν από τα άλογα και ας καθήσωμεν δια να ξεκουρασθώμεν ολίγον»

Αλλ’ εκείνος φοβούμενος ότι κινδυνεύει η ζωήν του, εφαίνετο ωσάν φρενοβλαβής και κάθε άλλο βέβαια παρά ανάγκη αναπαύασεως είχε. Αλλ’ όμως ευθύς υπέκυψεν εις το θέλημα του στρατηγού.

Αφιππεύσαντες λοιπόν, ο μεν Αλέξιος αμέσως εστρώνετο εις τα χλοερά χόρτα, ως να ήτο απαλή κλίνη, ο δε Βρυέννιος με την κεφαλήν του εστηριγμένην εις το ρίζωμα πυκνόφουντης βελανιδιάς.

Ο Αλέξιος εκοιμήθη, τον Βρυέννιον όμως δεν τον έπιανε ύπνος. Αλλά καθώς εσήκωσε το βλέμμα του είδε το ξίφος του Αλεξίου να κρέμεται από τα κλαδιά του δένδρου.

Επειδή δεν έβλεπε πουθενά κανέναν παρόντα, αναθαρρήσας εκ της συντριβής του αρχίζει να σκέπταται ανδρικώτερον και αποφασίει να φονεύση τον Αλέξιον.

Και ίσως η σκέψις να μετεβάλλετο εις έργον, εάν δεν τον παρημπόδιζε κάποια θεία δύναμις εξ’ουρανού, η οποία μαλάκωσε την αγριότητα της ψυχής του και τον προδιέθεσε να ατενίζη με συμπάθεια προς τον στρατηγόν

Δόρυ και σπαθί

 

Εδώ κάποιος εκ των αθανάτων που περιστοιχίζαν τον Αλέξιον, υπερβολικά τολμηρός και ριψοκίνδυνος, κεντήσας τον ίππον προς τα εμπρός και παραπεράσας τους άλλους ιππείς, με τελείως απολυτά τα χαλινάρια, έτρεχε κατ’ ευθείαν επάνω εις τον Βρυέννιον. Και ούτος μεν (ο ιππεύς) με μεγάλη σφοδρότητα καρφώνει το δόρυ του επάνω εις τα στήθη εκείνου (του Βρυεννίου)… Ο δε Βρυέννιος με γοργότητα τραβήξας το ξίφος εκ της θήκης προτού ακόμη προφτάσει το δόρυ σοβαρότερα να εμπηχθεί, και τούτο το απέκοψεν αμέσως, και τον εχθρό που τον επλήγωσε χτυπήσας επάνω εις το κλειδί του χεριού του--- χτύπημα που έγινε με όλην την δύναμιν των βραχιόνων του --- απέκοψεν ολόκληρον το χέρι εκείνου και μαζί και τον θώρακα (που το εκάλυπτε)

Άννα Κομνηνή (Αλεξιάς)

Όταν μία πριγκίπισσα και ιστορικός καταγράφει λεπτομερειακά σκηνές μάχης

Gladstone, Edinburgh, και Ελλάδα

 

"Ου περί μέν πρόφρων κραδίη και θυμός Αγήνωρ"... Και

 "ἀπὸ γλώσσης μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδή "

Αυτές οι δύο επιγραφές με φράσεις από την Ιλιάδα του Ομήρου, κοσμούν το εκπληκτικό μνημείο προς τιμήν του Ewart Gladstone, στην περιοχή Coates garden στο κέντρο του Εδιμβούργου. Ο Gladstone σχετίζεται κατά κάποιο τρόπο με την Ελλάδα, καθώς ήταν ένας από αυτούς που ψήφισαν για την ένωσή της με τις Ιονίους νήσους. Είχε εκφράσει δε την ελπίδα, να δει πριν πεθάνει, ενωμένη την Κύπρο με την Ελλάδα.

Θεοδώρα (Πετραλείφα) η Βασίλισσα της Άρτας και Αγία

 Η Θεοδώρα, κόρη του Σεβαστοκράτορα της Μακεδονίας και Θεσσαλίας Ιωάννη Πετραλείφα, ήταν δεκαεπτά ετών όταν παντρεύτηκε τον Μιχαήλ ( Μιχαήλ β’ Κομνηνό Δούκα 1205-1268) και πήγε στην  Άρτα. Λέγεται πως ο Μιχαήλ την ερωτεύτηκε και διέκρινε όλες τις χάρες  της, καθώς είχε έναν εξαίρετο χαρακτήρα, ομορφιά, μόρφωση και τρόπους.  Αλλά υπάρχει και η περίπτωση να ακολούθησε το συμφέρον του κάνοντας αυτό  το γάμο, καθώς η Θεοδώρα προερχόταν από μία μεγάλη οικογένεια που είχε  σχέση με το θρόνο της Βασιλεύουσας, τις μάχες, τις διπλωματικές σχέσεις  κλπ. Βλέποντας τη θέση της οικογένειας καταλαβαίνουμε πως ήταν μια περίοπτη  νύφη, και το θέμα του έρωτα ως κίνητρο του γάμου απομακρύνεται από ένα  γεγονός που συνέβη λίγα χρόνια μετά την τέλεσή του. Ο Μιχαήλ ερωτεύτηκε παράφορα μια Αρτινή αρχόντισσα, την Γαγγρηνή. Πολλοί  τη θεωρούσαν μάγισσα και πως με μάγια της πλάνεψε τον Μιχαήλ, ώστε να  αγνοήσει και να παραγγωνίσει τη Θεοδώρα, βάζοντάς την σε πιο κάτω κι από  δεύτερη μοίρα. Η Θεοδώρα αυτοεξορίστηκε, ίσως και αναγκάστηκε να φύγει ή εκδιώχθηκε.  Πήρε τον γιο της Νικηφόρο κι άρχισε να πλανιέται, να βασανίζεται από το  κρύο, την πείνα, τη μοναξιά, μέχρι που τη βρήκε κάποιος ιερέας και της  παρείχε άσυλο. Ο Μιχαήλ μετά από πέντε χρόνια αντιλήφθηκε το λάθος του, έδιωξε τη  Γαγγρηνή, μετάνιωσε για τον έκλυτο βίο του, και έψαξε να βρει τη Θεοδώρα  ώστε να την πείσει να γυρίσει πίσω. Βέβαια, δεν ξέρουμε αν μετάνιωσε  πραγματικά ή αν η ρήξη των σχέσεων με την ευρύτερη οικογένεια των  Πετραλείφα είχε κόστος στη θέση του, και αποτέλεσε κίνητρο για την  απόφασή του αυτή. Η Θεοδώρα λοιπόν επέστρεψε. Με την επιστροφή της ο Μιχαήλ χτίζει την  Μονή της Κάτω Παναγιάς στην Άρτα, και την Ιερά Μονή Παντάνασσας στη  Φιλιππιάδα ίσως ως κίνηση εξιλέωσης. Αποκτούν άλλα πέντε παιδιά και η  ζωή παρέα με τα ιστορικά γεγονότα και δρώμενα προχωράει. Ζουν μαζί  περίπου σαράντα χρόνια μέχρι που πεθαίνει ο Μιχαήλ και η θεοδώρα  αποφασίζει να μονάσει. Ήθελε να ησυχάσει το πνεύμα και την ψυχή της. Να  ηρεμήσει από όλες τις ταραχές και τις δυσκολίες που είχε βιώσει, από όλα  όσα είχε προσπαθήσει και είχε καταφέρει στο πλευρό του άντρα της  ανάμεσα σε μάχες και διπλωματικά ζητήματα. Δε σταμάτησε ποτέ να βοηθάει όσες οικογένειες είχαν ανάγκη, όσους  ανθρώπους είχαν κάποια αδυναμία. Το φιλανθρωπικό της έργο ήταν μεγάλο  καθώς διέθετε την περιουσία της όπου χρειαζόταν χωρίς να θέλει να  προβληθεί ή να απολάβει κάτι ως αντάλλαγμα. Με την κοίμησή της αποκαλύφθηκαν πολλά θαύματα σε όσους προσκυνούσαν τον  τάφο της, οπότε και αγιοποιήθηκε. Ο λαός την τιμούσε κάθε 11η Μαρτίου  στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στην Άρτα, ο οποίος Ναός μετέπειτα  ονομάστηκε Ιερός Ναός της Αγίας Θεοδώρας.

Ο Πύργος της Βραυρώνας

 

Ο Πύργος άνηκε σε απόγονους της  δυναστείας των Ντε λα Ρος , οι οποίοι ήταν Γάλλοι ευγενείς και ήρθαν στην Ελλάδα μετά την 4η σταυροφορία και διοίκησαν το δουκάτο των Αθηνών και των Θηβών. Ο πύργος ήταν μέρος ενός δικτύου πύργων που ήταν σε οπτική επικοινωνία μεταξύ τους. Το δίκτυο εξασφάλιζε την άμυνα και την έγκαιρη ειδοποίηση σε περιπτώσεις εχθρικών επιδρομών. Επίσης, ο πύργος χρησίμευε και για την επιτήρηση των κτημάτων της περιοχής. Στέκεται κάπως περίεργα μόνος του, αλλά είναι επιβλητικός και στην τελική νοσταλγικός! Δεν είναι εύκολη η πρόσβασή του. Μέχρι ένα σημείο πας οδικώς, μετά περνάς από άκρως αγροτικούς δρόμους για να φτάσεις σε έναν λόφο. Εκεί ακολουθείς αυτοσχέδιο μονοπάτι για να φτάσεις τελικά στο επίπεδο του Πύργου. Τα ευλογημένα Μεσόγεια φαίνονται πολύ όμορφα από εκεί, ειδικά λίγο πριν δύσει ο ήλιος.