Η αρχή το ήμισυ του παντός

Ο τρόπος που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα σπαθιά -να το πω γενικά- και με τις Ευρωπαϊκές Ιστορικές Πολεμικές Τέχνες ήταν ο καλύτερος που θα μπορούσε. Κι αυτό διότι όλοι με διαβεβαίωναν πως πρόκειται για κάτι πολύ χαλαρό και απλό. Αυτό ήταν άθελά τους ένα ψέμα ή πλάνη θα έλεγα, αλλά είμαι ευγνώμων που παρασύρθηκα από αυτή την πλάνη. Γιατί αν ήξερα σε τι κυκεώνα γνώσης, άθλησης, αέναου ενδιαφέροντος και πολυπλοκότητας θα έπεφτα -με τη λογική που είχα τότε- ίσως να μην ξεκινούσα. Αλλά ευτυχώς πίστεψα πως πρόκειται για κάτι χαλαρό. Όπως το να μελετάμε απλά πράγματα για το πως κρατάγανε το σπαθί  οι πρόγονοί μας ή πως να κάνουμε γυμναστική κρατώντας ένα σπαθί αντί ένα βαράκι. Κι ενώ ποτέ δεν είχα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για επικές μεσαιωνικές ιστορίες, πάραυτα το να κρατάω σπαθί ή να προσπαθώ να μπω σε διαξιφισμούς -όσο και έξω από τη λογική μου κι αν ήταν- αποτελούσε κάτι το ιδανικό στο μυαλό μου, λίγο ρομαντικό με την έννοια του ρετρό, και άλλο τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό. Ένιωθα σαν ένα μοντέρνος wannabe D'Artanian έστω σε γυναικεία έκδοση. Οι αντιδράσεις δε , όταν έλεγα σε όλους πως ασχολούμαι με αυτό ήταν τέτοιες, που με έκαναν να νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου. Δεν ήταν λίγο ξαφνικά να σε λένε Αμαζόνα, Ζήνα, Δεσποσύνη του σπαθιού ή ότι άλλο επικό κατέβαζε το κεφάλι τους. Κι έτσι υπέροχα έγινε η αρχή. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Η συνέχεια έπεται. Κάτι σα σήριαλ. Ένα επεισόδιο τη φορά.