Ένα παραμύθι και μια ιστορία για ένα αρχαίο Λιοντάρι

Στην περιοχή της Παλλήνης, της πόλης που επέλεξα να ζω, υπάρχει ένα Βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, χτισμένο τον 16ο αιώνα. Ίσως δε με τιμά που θα το πω, αλλά το ανακάλυψα μια μέρα παίζοντας ένα διαδυκτιακό παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού. Σύμφωνα με τον Δ. Καμπούρογλου χτίστηκε 150 χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Πριν από αυτόν τον Ναό υπήρχε προγενέστερος Βυζαντινός Ναός. Οι μελέτες που έγιναν απέκλεισαν τη φήμη πως τα θεμέλιά του ήταν αρχαία, καθώς έλεγαν πως χτίστηκε πάνω στον Ναό της Αθηνάς της Παλλήνιδος. Κατόπιν ανακαλύφθηκαν τα θεμέλια του Ναού της Αθηνάς σε άλλο σημείο. Μπροστά από το όμορφο αυτό εκκλησάκι στέκει αγέρωχος αν και είναι αλλοιωμένος από τον χρόνο, ο Λέοντας της Παλλήνης. Υπάρχει ένας μύθος γύρω από αυτό το λιοντάρι. Αυτός ο μύθος δημιουργήθηκε από τους ντόπιους τον μεσαίωνα. Ο μύθος λοιπόν λέει, πως ένα τεράστιο λιοντάρι ζούσε σε μια σπηλιά στους πρόποδες του Υμηττού, στα Λυκάνουρα (Γλυκά Νερά). Και μια φορά το χρόνο κατέβαινε στα περίχωρα, στην Παλλήνη, το Κορωπί, το Λιόπεσι κλπ, όταν είχανε γιορτές, κι έκλεβε από μια παρθένα. Εξ’ αιτίας του είχαν σταματήσει οι γιορτές και τα πανηγύρια, μέχρι που ένας χωριανός είδε στον ύπνο του τον Άγιο Νικόλαο. Ο Άγιος έστειλε μήνυμα να μη φοβούνται οι κάτοικοι. Να συνεχίσουν κανονικά τις ζωές τους και όλες τις δραστηριότητες. Έτσι έγινε. Και όταν κατέβηκε πάλι το λιοντάρι, ο Άγιος εμφανίστηκε μπροστά του και το μαρμάρωσε. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Το λιοντάρι στήθηκε προς τιμή των πεσόντων μιας μάχης που δόθηκε εκεί. Ο Λέοντας ήταν ο άγρυπνος φρουρός στον τάφο των Αθηναίων μαχητών. Η μάχη αυτή έγινε το 541 π.Χ και την έδωσε ο Πεισίστρατος εναντίον των Αλκμεωνιδών. Και ως νικητής ο Πεισίστρατος επέβαλλε για τρίτη φορά την τυραννία του στην Αθήνα. Αν και όχι τόσο διάσημο, πάντα ελκύει το ενδιαφέρον περιηγητών, όχι μόνο τώρα, αλλά στο πέρασμα του χρόνου. Υπάρχουν πολλές αναφορές. Αξιοσημείωτη είναι αυτή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, του αγαπημένου μας Δανού παραμυθά. Στο βιβλίο του οδοιπορικό στην Ελλάδα υπάρχει αναφορά στον Λέοντα. «Ιππεύαμε περίπου δυόμισι ώρες και το χάρηκα πολύ, γιατί σήμερα αισθανόμουν πιο ελεύθερος. Κάτω από τα πόδια μας, μοσχοβολούσε το θυμάρι. Είδαμε τη θάλασσα με την Τήνο και μπροστά μας την Εύβοια. Κοντά σε μια ερειπωμένη εκκλησία, δίπλα σε μια μεγάλη ελιά, ένα λιοντάρι από μάρμαρο, το συνηθισμένο αρχαίο μνημείο σε τάφους»